As espectativas son optativas

Conta unha historia tibetana, que un día un vello sabio preguntou aos seus seguidores o seguinte: -Por que a xente grítase cando están enfadados?

Os homes pensaron uns momentos:

-Porque perdemos a calma –dixo un– por iso gritamos.

-Pero por que gritar cando a outra persoa está ao teu lado? –Preguntou o sabio– Non é posible falarlle en voz baixa? Por que gritas a unha persoa cando estás enojado?

Os homes deron algunhas outras respostas pero ningunha delas satisfacía ao sabio.

Finalmente el explicou:

-Cando dúas persoas están enojadas, os seus corazóns afástanse moito. Para cubrir esa distancia deben gritar, para poder escoitarse. Mentres máis enojados estean, máis forte terán que gritar para escoitarse un a outro a través desa gran distancia.

Daquela o sabio preguntou:

- Que sucede cando dúas persoas namóranse?

Eles non se gritan, senón que se falan suavemente Por que? Os seus corazóns están moi preto.

A distancia entre eles é moi pequena.

O sabio continuou –Cando se namoran máis aínda, que sucede? Non falan, só murmuran e vólvense aínda máis preto no seu amor. Finalmente non necesitan sequera murmurar, só se miran e iso é todo. Así é cuan preto están dúas persoas cando se aman.

Logo dixo:

-Cando discutan non deixen que os seus corazóns se afasten, non digan palabras que os distancien máis, chegará un día en que a distancia sexa tanta que non atoparán máis o camiño de regreso.

————————————————

A intensidade do berro está a marcar a gran distancia que existe entre dúas persoas.

Cando sería lóxico gritar? Cando hai unha distancia física considerable ou un espazo concreto que fan que o ton normal da voz, sexa inaudible.

Se estou a moitos metros dun ser querido que se esqueceu algo mentres se está indo, soa comprensible elevar o ton de voz para que o deteña a súa marcha; vire a súa cabeza, e poida escoitar o que tento dicir.

Por que entón gritamos a alguén que está enfronte a nós, no mesmo cuarto, no mesmo ambiente, a 10 cm. do noso rostro?

Grítolle porque eu non me podo escoitar, dada a miña alteración emocional. Creo que os demais tampouco poden facelo. No meu adormecemento menosprezo a capacidade dos outros.

A próxima vez que griten, reflexionen sobre a distancia que están a marcar con respecto ao outro ser, que teñen enfronte.

Canto máis se amen con alguén, sobran as palabras; e esas poucas que se digan, son expresadas con absoluta dozura e amabilidade, valorándoas xustamente por ser poucas e prezadas.

Vivimos falando nas nosas relacións diarias, bla bla bla, coma se transmitísemos un partido de fútbol todo o tempo. Temos necesidade de contar todo o que sucede, aos outros e a nós. Transmitir como o teléfono descomposto da historia, os rumores das situacións que canto máis narradas, máis irreais fanse.

Que pretendemos ao falar sen parar? Manter activa unha relación, crendo que o outro permanece mais na nosa vida cando mais falamos?

Confundimos unha comunicación sa cun océano turbulento de palabras. Cometemos a tolemia de chegar á nosa casa que debería ser un santuario de vibracións pacificas e belas; e ao minuto de abrir a porta contámoslle a quen están alí, todo o que nos sucede no mundo ara que o outro acompañe a nosa situación ou nos console na nosa calidade de vítima.

Despois da incontinencia verbal, adoitamos prender a TV e escoitar durante varias horas máis, como falan os outros.

As nosas mentes adictas ao ruído, non se permiten o espazo de sanación que só dá o silencio.

Despois que as parellas se contaron todo, só aceptan calar se é a TV quen a todo son os hipnotiza e ocupa ese lugar de alteración que se prolonga durante o día. É isto falar desde a alma? É isto facer que o corazón se exprese? É isto amarse con cada mirada, con cada xesto e coa cantidade mínima de palabras que segundo a situación diaria danlle un toque de encanto á relación?

Isto demóstranos que desde o berro até o chisme, desde o rumor até a conversación frívola, pouco creativa e finalmente intranscendente, estamos a perder nas relacións humanas ocasións preciosas de fundirnos a través da mirada na alma do outro, de abrazalo, acariñalo, bicalo, facendo que a personalidade se durma e que o ser fúndase no outro en forma sublime. Cando a nova tentación de dialogo irrefreable apareza, sempre estamos a tempo de volver á verdade e volvemos ser os creadores da nosa vida.

Jorge E. Morais H. pecha esta reflexión cunha frase de Sai Baba: “Mais de tres minutos falando dun mesmo, xa está o ego tomando o control da situación”